Stokje

Het wordt bijna een vreemd woord: topsportcultuur. Klinkt fantastisch, maar is het zelden. De misstanden worden onderzocht, eind van het jaar rapportage. We kunnen ons daarvan al een beeld vormen.
Nu is het de triatlonsport, vernederingen, machtsmisbruik. Waarom laten sporters het toe? Maken hun dromen hen gehoorzaam? Hoe is het wangedrag van de coaches te verklaren? Komt het doordat zij mensen trainen die van alles doen wat ze zelf niet kunnen? Of willen ze wraak nemen op het leven dat hun niet gegeven heeft wat ze ervan verwachtten? Er moet een verklaring zijn. 
Ik herinner me de gymleraren van de middelbare school. Waren er twee. Een had prettige sociale vaardigheden, de andere volstrekt niet, een kleine man met een gezicht dat je associeerde met een fors knaagdier. Hij had een harde stem en articuleerde fel. Zijn toon was altijd bevelend. Hij had ook altijd een stokje bij zich, ter grootte van een onderarm. Daarmee sloeg hij de maat, want alles wat hij ons opdroeg moest min of meer ritmisch gebeuren. Daar werd ik nerveus van, wat hij met genoegen bezag. Met dat stokje onder de arm liep hij naar huis en ik probeerde me een voorstelling te maken van zijn echtgenote en hun huiselijk leven.
Hij nam ook rijexamens af. Toen mijn vader het voor de tweede keer probeerde te halen, kreeg hij hem. In een stille Nijmeegse straat reed hij, uiteraard per ongeluk, zijn dochter aan, niet mijn zusje, de dochter van de gymleraar. Die zat dromerig op de fiets. Ze mankeerde verder niets. Het rijexamen was nog geen tien minuten aan de gang, mijn vader wist uiteraard wat de uitslag was, maar moest toch de hele rit maken. De gymleraar gaf fel articulerend instructies, verder zei hij niets.