Stopcontacten

Tijdje geleden las ik het bericht, maar verdrong het. Gisteren kwam het ineens weer op mijn pad: een groot deel van de treinen wordt gemoderniseerd. Want: trein moet inspelen op de behoeften van de reiziger. Waaraan heeft die onder meer behoefte? Aan loungebanken en stopcontacten. Zelf ben ik te onrustig voor een loungebank. Ik zie er soms een in een café en voel meteen verzet: ik heb geen zin zittend te liggen of liggend te zitten of wat je dan ook doet op die bank. En stel dat ik er wel zin in heb, dan doe ik het thuis, want wat mij betreft is het een gang van zaken die dáár het beste floreert. Stopcontacten is een andere kwestie. Graag! Lijkt me een minder grote ingreep dan loungebanken. Daarover nog een opmerking: ik spreek regelmatig medereizigers en geen van hen gaf ooit te kennen de trein top te vinden op één dingetje na, namelijk een loungebank. En als ik over mezelf als reiziger spreek, heb ik meer nog dan behoefte aan stopcontacten, loungebanken, massagecoupés, behoefte dat de trein op tijd vertrekt aan aankomt. Dat is echter een ingewikkelde zaak die minder ingewikkeld lijkt met loungebanken en reisdiscotheekjes. Ondertussen vindt NS-topman Huges het erg lastig dat we nu min of meer uitsluitend met een ov-chipkaart kunnen reizen. Jammer dat hij het niet over de papieren kaartjes heeft. Hij suggereert dat we met onze telefoon betalen als we door een stationspoortje lopen. Huiveringwekkende gedachte. Maar weer: ik wil ergens héén, ik wil ergens arrivéren, ik wil ergens op rékenen. Kan dat dan ook?