Storen

We moeten onszelf niet klein maken. Dat schrijft Tara Mohr in haar boek Playing Big dat in het Nederlands ook zo heet.  Ze richt zich vooral tot vrouwen. Die moeten niet meer zo vaak `Sorry dat ik even stoor’ zeggen of `Misschien is het een domme vraag, maar…’. In Amerika is het boek een groot succes. Wat het in Nederland gaat doen, geen idee, maar ik denk dat de doelgroep niet alleen vrouwen zijn. Ik hoor mannen dit soort dingen ook zeggen. Vaak is het geen (valse) bescheidenheid of jezelf kleiner maken, maar een manier van doen waarover we nauwelijks nadenken. Ik doe er zelf ook aan mee en verontschuldig me om de haverklap. Soms heb ik het niet eens in de gaten. Wel van een ander. Als iemand `Sorry dat ik even stoor’ zegt, denk ik altijd: wat heb ik aan die verontschuldiging, nu je inderdaad bent begonnen met storen. Verder maak ik graag zelf uit of ik het storend vind. Het hoeft niet per se gezegd te worden. Dikwijls begint iemand met: `Als ik iets zeggen mag… ‘ Ik kan er ongeduldig van worden. Dagelijks maken we mee dat iemand zo tegen je praat. Bijvoorbeeld: `Ik wil niet vervelend zijn, maar het is niet de bedoeling dat je hier in- en uitademt.’ Maar ik vind de ander dan wel vervelend. En ook lastig. Wat zeg ik? `Met alle respect maar dit slaat echt nergens op.’ Hoe zit het met mijn respect? Ik voel helemaal geen respect, waarom kom ik er dan mee? Niet eens een béétje respect, maar álle. Dat is héél veel respect. Meer respect kan niet! Misschien moeten we er vaker om lachen. En dan niet sorry zeggen.