Storing

Keer of drie moest ik afgelopen dagen een antwoord geven op de vraag wat ik vind van het bedrag dat voor dat prachtige schilderij van Rembrandt moet worden betaald. Of ik ook niet sterk van mening ben dat het geld beter besteed kan worden aan Nederlandse kunstenaars die het moeilijk hebben? 
Gisterochtend zag ik bij een vriend een krant opengeslagen op de pagina waarop een grote foto van prinses Amalia stond afgedrukt. Met het bijschrift dat haar blik warm is, maar dat de rest van haar superieure gereserveerdheid uitstraalt. Hoefde ik gelukkig niets van te zeggen, al zou ik ook gereserveerd zijn als ik wist welke onzin me ging overkomen Nee, de vraag was of ik het allemaal geen krankzinnig gedoe vond?
Op weg naar huis vroeg een buurvrouw of ik het eens wat met de keuze voor de nieuwe minister van Volksgezondheid. O ja, wat amateuristisch trouwens dat zaterdag niemand afspraken kon maken voor die boosterprik vanwege een technische storing. Dat vond ik toch ook? Nou?
En Marco Borsato? En de zangeres die namens ons op het Eurovisiesongfestival gaat zingen? 
Zo passeerden er nog meer dingen de revue, maar die ben ik vergeten. Niet omdat ze niet van belang zijn, maar ik had ineens geen meningen meer paraat. Nou ja, ik had ze wel, maar ik kreeg ze niet verwoord, net alsof er tussen die woorden en mij een afstand was die ik niet kon overbruggen.
Misschien heb ik het mis, maar ik heb het gevoel dat ik afgelopen jaar vaker dan voorheen over alles met een mening op de proppen moest komen. En dat deed ik ook, want we hadden vanwege De Maatregelen veel meer tijd voor alles. Maar nu wil ik heftig introvert in december afdalen naar het einde van het jaar. Verzachtende kerstmuziek graag!