Straat

Er zijn van die waarheden waarop onze eerste reactie is: het is niet wáár! Niet omdat we het niet geloven, maar omdat zo’n waarheid ons eerst moet veroveren, soms met harde hand. We moeten er woorden voor zoeken, maar die zijn niet altijd te vinden, ja, er zijn wel woorden te vinden, maar niet de juiste. En met de juiste bedoel ik woorden die ons in staat stellen inzichtelijk met die waarheid om te gaan, voor onszelf, voor anderen. Eerst moeten we het doen met woorden die we meteen paraat hebben en omdat we niet anders kunnen, herhalen we die erg vaak. Machteloze woorden zijn het meestal. 
Dinsdag waren die de hele avond te horen, telkens opnieuw, af en toe leken het andere woorden, maar het waren dezelfde. Naar de voetbalwedstrijd waarop ik me had verheugd, keek ik maar met een half oog, om de haverklap schakelde ik over op andere zenders en als ik daar weer dezelfde beelden zag, bleef ik er toch hangen, de schuldige straat, de agenten, de geschokte omstanders, de journalisten. Pas tijdens Op1 haakte ik af. Omdat de redactie van het programma duidelijk niet wist hoe om te gaan met een inktzwarte gebeurtenis die onbevattelijk was, zat de studio iets te vol met deskundigen met een zegje. Ik vond ineens dat ik het met mijn eigen gedachten moest doen.
Op het moment dat ik dit schrijf, weet ik niet of Peter R. de Vries het overleefd heeft. “Hij vecht voor zijn leven,” werd er dinsdagavond vaak gezegd. Misschien niet helemaal goed gezegd, het is vooral een medisch team dat voor zijn leven vecht. Maar misschien is dat toch niet helemaal waar: Peter R. de Vries doet dat zélf. Zoals hij altijd alles zelf deed. Op volle kracht. Tegen alle klippen op. Bewonderenswaardig.