Stralen

Je weet niet altijd hoe je kijkt en ook niet wat je bedoelt met hoe je kijkt. Er kunnen onbewuste krachten aan het werk zijn. Het overkomt je. De verschrikkelijke vraag “Is er iets?” kan daar het gevolg van zijn. Als je dan vraagt “Hoezo?” zegt de ander “Nou, je kijkt zo…” De zin wordt niet afgemaakt, maar er is duidelijk wat met je manier van kijken. Je doet iets wat opvalt zonder dat je dat in de gaten hebt.
Zaterdagmiddag was het koud maar het zonlicht gaf die kou een zomerse kleur. Op de fiets sta ik voor het stoplicht en dan voel ik een hand op mijn schouder. Die hand hoort bij een jonge man die in dik wit jack is verpakt. Hij zegt enthousiast: “U zit te stralen!” Deze woorden overvallen me, ze zijn niet onaangenaam, maar toch. Ik ben er een groot voorstander van dat we het leven zoveel mogelijk vieren en vaststellen dat iemand straalt, kan daarbij horen. Als ik zoiets zie, voel ik dat het goed is voor mijn humeur. En waarom zou je er niet wat van zeggen?
Het stoplicht springt op groen, ja, dat is het: er is te weinig tijd om het over mijn stralende manier van kijken te hebben. Ik wil verder fietsen, maar de hand van de jongen op mijn schouder blijft daar liggen. Hij begint over een goed doel, iets met Syrië, ik kan hem niet scherp volgen, hij praat razendsnel. Volgens mij straal ik al minder en ik vraag of hij geen folder heeft. Ik doe veel aan goede doelen, maar wil er wel even over kunnen nadenken. Dat zeg ik ook. Vindt de jongen prima. Of hij mijn gegevens mag noteren, dan word ik over 2 dagen gebeld.
Ik wil zo min mogelijk gebeld worden. Het is slecht van me, ik zeg dat ik haast heb. Geen idee waarom ik straalde. Ook mijn schuld dat het een matige middag wordt.