Stress

Er zijn kwesties waarover ik niet meer per se geïnformeerd hoef te worden. Voorbeeld dat nog steeds najeukt: Nick & Simon. Misschien heb ik het mis, maar ik heb de indruk dat er al zeker een dag of drie niets meer over hen wordt gemeld, terwijl daarvoor toch twee weken min of meer onophoudelijk. Nu het voorbij is vraag ik me twee dingen af: waarom volgde ik het niet? 
Terwijl ik niet onder een steen leef, heb ik nog nooit een lied van het duo gehoord, ik bedoel een lied dat door hen geschreven is. Eén keer heb ik ze zien optreden, paar jaar geleden op het Boekenbal. Er was een bont programma en toen stonden ze er ineens, beetje schichtig. Uiteraard zongen ze een lied, ernstig, maar niet van henzelf. Ik herkende het, weet ik zeker, maar ben vergeten wat het was.
Het tweede ding dat ik me afvraag is of ik door nieuws over hen te vermijden de kranten nog wel goed genoeg lees. Er komen er hier dagelijks vijf in huis, ergens moeten toch wel een paar regeltjes over Nick & Simon opduiken. Maar ik zie die niet! Is mijn concentratie op van alles en nog wat aan het verslappen?
Nee, denk ik, want over die dekselse schorpioen die in een vakantiekoffer gevonden is, maar niet terug naar het land van herkomst kan vanwege stress bij het dier, ja, daarover weet ik alles. 
Maar goed, moet bij de les blijven, dus kwesties waarover ik niet per se geïnformeerd hoef te worden. Daar hoort ook bij: student Amalia, in al haar universitaire verschijningsvormen. Ik vrees dat ik niet op mijn wenken bediend word. Toen ik maandag ongeveer honderd opgewonden fotografen zag, schaamde ik me voor het tafereel. Wat vertellen die foto’s ons, behalve dat Amalia bestaat en gaat studeren? Ja, goeie jas.