Strikken

Mijn zusje verhuisde zo’n 25 jaar geleden naar Athene. Toen ze er een tijdje was, miste ze witbier en kroketten. Niet te krijgen daar. Kroketten nog steeds niet, geloof ik. Ze overwoog die producten te gaan importeren. Ze was opgeleid tot verpleegkundige, maar dat beroep leidde niet tot welstand. Witbier en kroketten! Maar jammer voor haar bleef ze dommelen tussen droom en daad, wat je vaker in Griekenland ziet. Dat bedoel ik niet discriminerend, ik verlang er soms naar. Ik zei toen al tegen haar: stroopwafels! Veel beter dan witbier en kroketten. 
Ik denk eraan nu ik lees dat de stroopwafel in Amerika furore begint te maken. De toon is gezet door basketballers die ze tijdens de rust eten. Krijgen ze energie van. Wordt nu waarschijnlijk een hype.
Verbaast me niets. Als het Amerikaanse nichtje hier met haar vriendinnen komt logeren, gaan ze meteen naar de markt voor stroopwafels, terwijl ze min of meer de hele dag sterk op hun gewicht letten, op het hysterische af. Op de tweede plaats: poffertjes. En op de derde: bitterballen. En met stip stijgend: chocola van Tony Chocolonely, die met zeezout. 
De Arnhems ondernemer Ratelband heeft het lang geleden met poffertjes geprobeerd in de Verenigde Staten. Dat is mislukt en we hebben geweten wat daarvan is gekomen. Misschien was de tijd er niet rijp voor. De populariteit van stroopwafels hadden we ook niet kunnen voorspellen. 
Zelf heb ik even aan drop gedacht. Maar het Amerikaanse nichtje en haar vriendinnen vinden dat uitgesproken vies. Zelfs beledigend. Misschien ook een kwestie van tijd. En een beroemdheid strikken die in een televisieprogramma drop eet. Beyoncé, zo iemand. Ineens denk ik: geen gewone dropjes, néé, dropveters!