Superieur

Dan ben je dus jarig, je krijgt een beetje moeite met je leeftijd en daarom ook met de schrale dag die ooit een kleine feestdag was, en je zegt, ja, je hóórt je zeggen: “Zullen we straks pizza bestellen?”
“Pizza? Op je verjaardag? Ik dacht dat je alleen…”
Zinnen die beginnen met “Ik dacht dat je” zijn vaak de inleiding tot een gesprek waarin je helemaal geen zin hebt. Maar nu sta je sterk, want je zegt: “Misschien heeft de bezorger ook wat verjaardagskaarten bij zich.”
Dat is immers de toekomst van postbezorging: ook pizzakoeriers gaan die op zich nemen. Ik bel niet vaak om een pizza, maar als ik dat wel doe komt er meestal dezelfde bezorger, een gezette twintiger die ontremd de straat in komt scheuren alsof hij de laatste kans heeft ergens aan te ontsnappen. Op zo’n kamikazescooter. Het is verder goed aan hem te zien dat hij mensen die telefonisch een pizza bestellen, min of meer verwerpelijk vindt, gemakzuchtige lummels. “Smakelijk etèn!” zegt hij altijd te hard, met veel felle klemtoon op de tweede lettergreep van eten.
Ik zie hem nog niet een paar verjaardagskaarten uit zijn binnenzak grijpen. Maar misschien vergis ik me. Waar ik me niet in vergis is in mijn zorg over de gang van zaken. 
Op de radio hoorde ik een postdeskundige zeggen dat in een Scandinavisch land (vergeten welk) nog maar twee keer per week post wordt gebracht en dat één postzegel ruim 3 euro kost. Ontmoedigingsbeleid, heet dat waarschijnlijk. 
Natuurlijk, als ik computer aanzet zie ik meteen 30 berichten. Ook krijg ik soms een gezellig appje, maar in dit verband is een papieren brief toch superieur. Of deze maanden de ansichtkaarten, met op de achterkant een zonnetje getekend. O, die prachtige zonnetjes!