Sympathieker

Als ik met iemand praat en het gesprek niet interessant vind, kan ik toch de indruk wekken er geen genoeg van te krijgen. Heeft voor- en nadelen. Nadeel is bijvoorbeeld dat de ander van geen ophouden weet. Vakantieverhalen zijn meestal niet om aan te horen. Had er beetje op gerekend dat we er dit jaar minder last van zouden hebben, maar dat kan tegenvallen. 
Paar jaar geleden besefte ik dat ik aan veel gesprekken nauwelijks meedeed. Ik ving zo nu en dan iets op, waardoor ik een idee had waar het ongeveer over ging, maar was toch meer met mijn omgeving bezig, ballonnetje dat danste in de wind, hond met een regenjasje aan, vrouw vol tatoeages, kleur van het zonlicht, ga zo maar door, niet te stuiten belangstelling voor alles, behalve dus voor wat mijn gesprekspartner te zeggen had, over een leuk restaurantje in Barcelona of een boot die heel grappig te laat vertrok. Gekke was: de slappe interactie was geen punt, ik luisterde zogenaamd heus wel.
Op een dag drong het tot me door dat ik wat aanweziger moest zijn bij gesprekken. Is toch sympathieker. Gouden regel is: niet wegkijken. De ogen van de ander blijven opzoeken.
Je belangstelling moet zo sterk zijn dat je gesprekspartner automatisch gaat nadenken over de kwaliteit van zijn of haar woorden. En terwijl je iemand aandachtig aankijkt, moet je natuurlijk soms iets zeggen, anders ziet het er wat ziek uit. Nuttig dus. Maar ja, was voor de crisis. Nu zijn we vaak zichtbaar op een scherm terwijl we ons best doen te communiceren, en dan is het moeilijker focussen.
Gisteren las ik in deze krant een artikel waarboven stond: `Zo spat je van het scherm af’. Alleen al van die woorden schrok ik. Wil ik dat, spatten? Nieuwe vraag.