Systeem

Met grote genegenheid herinner ik me een conducteur van de NS die ik een jaar of tien geleden op een perron van station Eindhoven tegenkwam. Ik reisde per trein van Maastricht naar Amsterdam en op Eindhoven ging alles mis, min of meer vergelijkbaar met wat er zondag aan de hand was. Overal op dat station zag je treinen waaraan goed te zien was dat ze voorlopig niet meer zouden rijden, een adembenemende afwezigheid van dynamiek. En op de perrons liepen honderden reizigers behoorlijk in de war heen en weer. Tussen hen zag ik hem staan, de conducteur die ik nu bedoel, tien jaar geleden zal ik vast ook over hem geschreven hebben. Hij had een grote snor en ontzettend wakkere ogen. Ik liep op hem toe, gewoon omdat het me een goed idee leek. Toen we oog in oog stonden, zei hij: “Meneer, ik zie dat u een man vol vragen bent, ik ook, maar ik kan u zeggen dat ik op geen enkele vraag een antwoord heb.”
Ik geloof dat ik hem een hand gaf.
Niet dat ik dagelijks aan hem denk, maar wel vaak. Soms kijk ik mezelf aan in de spiegel en dan citeer ik die conducteur. Dat helpt, het is troostrijk, ik kan er weer een tijdje tegen.
Uiteraard dacht ik ook gisterochtend aan hem, toen ik las over het landelijk treinverkeer dat zondag enorm verstoord was. De storing zat in het systeem dat waarschuwt voor vertraging en uitval van treinen. De storing is natuurlijk sowieso tragisch, maar nog meer als die veroorzaakt wordt door uitgerekend dat systeem.
Tjalling Smit, bestuurslid van de NS, zei: “We gaan een grondig onderzoek doen naar de oorzaak en hoe we dit in de toekomst kunnen voorkomen.” Echt waar. Clichés zijn haast altijd enorm slap, soms zelfs zo slap dat ze ook vaag iets kwetsends hebben.