Taart

Vaak word ik ’s nachts om half vijf wakker. Op dat tijdstip werd ik een aantal jaren geleden ook geboren. Misschien heeft dat ermee te maken. Als de slaap niet meteen weer wil komen, lees ik op een klein scherm de digitale versie van deze krant, niet door en door, beroerde berichten sla ik over, die zijn voor straks.
Gisternacht bleef ik hangen bij een artikel waarboven stond: `Bruiloft anno nu; eigen thema, dresscode, kleuren en logo.’
Dat een bruiloft een bijzondere dag moet zijn, begrijp ik, maar zó bijzonder, nee, dat wist ik niet. Kleurschema’s, taart met drie lagen in verschillende smaken, ongelooflijk veel details waarvan ik er geen een kan onthouden. Overkoepelende gedachte, ik citeer: `Het moet eruit springen. We raken snel verveeld.’ 
Na dat bericht probeerde ik weer te slapen, maar dat lukte pas toen ik op straat vroege vuilnismannen (m/v/x) aan het werk hoorde.
Het is mijn antiautoritaire inborst die zich tegen bijvoorbeeld een dresscode verzet. Meestal heb ik de vereiste kleding ook niet in huis. Met lichte huiver denk ik terug aan feesten in de jaren tachtig, feesten met `een thema’. Las je dan op de uitnodiging: `Thema is een tropisch strand.’ 
Een zinnetje dat in die tijd vaak dwingend tegen me werd gezegd: `Doe toch gezellig mee.’ Daar was ik nooit zo van, terwijl ik gek op gezelligheid ben.
Die themafeesten zijn, hoera, uit mijn leven verdwenen, maar ik kan nog steeds lichte paniek voelen. Laatst moest ik op een bijeenkomst zijn waar iemand gehuldigd werd. Ik vroeg of ik mijn zondagse pak aan moest. Antwoord: `We zien er allemaal feestelijk uit.’ Moest ik dan dus ook voor zorgen. Ik vroeg of mijn goede humeur niet genoeg was.
`Kom op, doe nou gezellig mee.’