Taboe

Er is een boek verschenen dat `Verborgen vrienden’ heet. Gaat over volwassenen die nog steeds een knuffeldier hebben. Ook een paar kinderen, maar vooral volwassen. Is blijkbaar moeilijk, zelfs een soort taboe. Die volwassenen nemen het knuffeldier mee naar bed en daar voelen ze enige schaamte over. Ik heb nu twee keer het woord `knuffeldier’ gebruikt en ik merk dat ik het lastig vind. Komt door het voorvoegsel `knuffel’. Zorgt voor uitslag. Als iemand tegen me zegt `Geef me eens een knuffel’ sla ik liever op de vlucht, terwijl ik niets heb tegen de handeling die wordt bedoeld. Het is het woord. Vergelijkbaar met knabbelen. Als de gastvrouw vraagt of ik iets te knabbelen wil bij de borrel, loop ik al naar de kapstok. Goed, kan even niet anders: knuffeldier. In mijn leven is er geen meer en laat ik er eerlijk voor uitkomen: ik betreur dat. Graag had ik de beer (`Bruin’) uit mijn vroege kindertijd nog in mijn nabijheid gehad. Ik zou er geen last hebben van schaamte, integendeel, ik introduceerde hem hier en daar zelfs met trots. Misschien doet het ons goed. Stellen we ons bijvoorbeeld een bankier voor die in De Wereld Draait Door uitlegt waarom zo’n torenhoge bonus de normaalste zaak van de wereld is. En terwijl hij dat doet, zien we dat hij een kleine ijsbeer op schoot heeft die hij terloops aait. Wordt het meteen anders. Denk ook aan Sven Kockelmann. Louis van Gaal. Minister Kamp! Bij sommige mensen heeft het geen effect. Daar is dan ook geen redden meer aan. Peter R. de Vries, om maar eens iemand te noemen.