Tafelzuren

In deze krant las ik gisteren een stuk over irritante reclamespotjes. Deed ik tevreden want ik kende er maar één. De rest zal ik vast weleens gezien hebben, maar die zag ik niet. Dat laatste moet ik uiteggen. Komt niet alleen doordat ik weinig televisie kijk. Maar als ik wel kijk en in reclame terechtkom, keert mijn blik zich meteen naar binnen. 
Heb ik ook als ik in een oninteressant dus saai gesprek beland. Uit hoffelijkheid blijf ik meestal zitten en ik weet dat ik enorm belangstellend kan kijken, zelfs in staat ben zo nu dan “O ja” te zeggen of, erger nog, “Ah, op die manier”, maar wat er aan de orde is, gaat aan me voorbij. Nooit blijkt later dat ik iets gemist heb. Kan toeval zijn, maar is nu eenmaal zo.
Zo kijk ik naar reclame.
Het enige spotje in het artikel die me iets zegt is van de vastberaden mevrouw die over matrassen vertelt. Decupré heet het bedrijf, meer de naam voor een firma die in ambachtelijke fijne tafelzuren doet. De mevrouw is doctorandus en mede-eigenaar van het bedrijf, lees ik. Ook dat reclamemaken niet `haar ding’ is. Die indruk heb ik ook, maar ik zeg er meteen bij dat die indruk een flinterdunne basis heeft, want het lukt me niet iets te onthouden van wat ze vertelt, wat echt aan mij ligt. Toch kijk ik. 
En zoals bij veel taferelen gaat mijn fantasie met me op de loop. Ik kijk niet naar een reclameboodschap, maar naar het begin van een experimentele horrorfilm. De doctorandus is de uitbater van een oud hotel. Daar kun je overnachten, maar aan alles voel je dat je dat beter niet kunt doen, maar juist omdat je het beter niet kunt doen, doe je het, want je wilt zoveel mogelijk meemaken in je korte leven. Gefascineerd wil ik weten hoe het afloopt.