Tafereel

Soms wil je iets weten, wat je al weet, omdat je niet wilt geloven wat je al weet. Ingewikkeld begin, ik leg het uit. Eergisteren, zondagmiddag, was ik in een redelijk grote Nederlandse stad, ik liep door een van de winkelstraten, even maar, want was op doorreis. Het was zo’n winkelstraat waarvan bijna iedere stad er een heeft, lelijk, beetje tochtig, met plantenbakken waarin geen planten staan. Bij de nare woorden in de Nederlandse taal hoort zeker koopzondag. Het woord is voor dat soort winkelstraten bedacht. 
Het was er erg druk. Ik ging op een blok beton zitten dat er is neergezet tegen een terroristische aanval, en besloot vijf minuten naar de mensen te kijken. 
Twee dingen vielen op. Ten eerste dat niemand vrolijk keek. Echt waar. Nu kun je je afvragen wat vrolijk kijken is, maar het is duidelijk wat ik bedoel. Iedereen zag eruit alsof die middag de eindbestemming een Bulgaars verhoorcentrum was. 
Voorts dat iedereen lopend iets aan het eten was of telefoneerde. Iedereen. En ik stel het niet vast omdat het goed uitkomt voor dit stukje. Dat eten gebeurde nogal gulzig, haastig en agressief. Het waren vooral kleine stokbroodjes waaruit rucola stak, maar ook kroketten en frikadellen, het gewone spul dus. 
Over het telefoneren ben ik uitgepraat, behalve over een echtpaar dat er met twee jonge kinderen wandelde. Vader belde en moeder ook, niet met elkaar waarschijnlijk, hij was woedend en zij lachte ontremd en cynisch. De kinderen liepen tussen hen in en keken elkaar niet aan, waarnaar wel, geen idee. Lang geleden dat ik zo’n grauw tafereel zag.
Na vijf minuten ging ik weg en dacht voorlopig voor het laatst aan het ene glaasje per dag dat schadelijk is voor onze gezondheid.