Tango

We zeggen vaker `interessant’ dan strikt reëel is. Daardoor stelt het woord steeds minder voor. Geldt ook voor `leuk’, `integer’ en `bizar’, om maar een paar voorbeelden te noemen. Als je zegt dat je iets interessant vindt, is het vaak als compliment bedoeld.
Als je je dan hardop afvraagt waarom je het vindt, kan er een interessante gedachtewisseling ontstaan.
Interessant is het bericht over honden. Dat ze een speciale spier hebben ontwikkeld om triest, zelfs zielig te kijken. Sinds de hond huisdier is, heeft die spier zich ontwikkeld om met ons te communiceren. Andere huisdieren hebben dat niet. Misschien is bij de poes die ontwikkeling nog aan de gang. Afgelopen week was hier de logeerpoes Fons en die kijkt van nature triest, terwijl hij dat niet is, vergelijkbaar met de oude Bob Dylan. Bij kanaries zal die spier ook niet manifest worden.
Het zegt natuurlijk iets over de hond. En over ons. Wij hebben die spier ook, want die heeft de hond door de eeuwen heen bestudeerd: “Als ik zo kijk, mag ik lekker naar buiten.”
Het is de spier die de wenkbrauwen omhoog trekt waardoor de ogen groter lijken. Een verfijning van die beweging is één wenkbrauw omhoog brengen. De hond kan dat niet, veel mensen ook niet. Die beweging heeft misschien ook iets met triestheid te maken, maar meer met een poging die triestheid geen kans te geven. Er zit van alles in, hunkering, lichte waakzaamheid, vreemde verwondering, snufje verleiding. Sommige mannen dansen met die oogopslag de tango. In een van de eerste feministische golven kon je van een vrouw een draai om je oren krijgen als je zo keek.
Terug naar de hond. Volgens mij kan die ook lachen. Een melancholieke lach. Omdat alles is zoals het is.