Tegenwind

Halverwege deze eeuw krijgen we het klimaat van Bordeaux. Het KNMI voorspelt dat. Waarom precies Bordeaux, weet ik ook niet. Heeft ook voordelen, roep ik meteen. Hoeven we immers niet naar Bordeaux, wat met dit weer best een eind is. En dan zie ik de snelwegen daarheen voor me, de wegrestaurants, de toiletten in de wegrestaurants, de files en in Bordeaux zelf hoor ik de barse stem van de ober die je van een terras blaft omdat je de naam van een streekgerecht niet juist uitspreekt. Hoef ik dus niet mee te maken, want hier is het qua klimaat net als in Bordeaux. Pas halverwege deze eeuw, zegt het KNMI, maar we kunnen nu al een beetje oefenen. Natuurlijk, in Bordeaux is van alles te zien wat je hier niet ziet, maar hier is ook veel te beleven, meer dan de meeste mensen weten, maar je moet dan wel, ja wat, ja, een ruime instelling hebben, ogen en oren goed kost geven. 
Soms denk ik dat ik daarmee op moet houden: altijd maar het positieve zoeken. Maar ja, zo ben ik opgevoed. Mijn ouders vonden dat belangrijk, niet om hun ogen te sluiten voor de harde werkelijkheid, maar ze hielden niet van gezeur, en dat was niet om stoer te doen. Nee, in alles, bijna alles, was ook iets waardoor je aangenaam getroffen kon worden. Daaraan kon je je dan optrekken. Was soms een karwei, maar altijd de moeite waard.
Het woord `hittestress’ bestaat nog niet zo lang. Als er voor een psychische aandoening een woord is, hebben er onmiddellijk veel mensen last van.
De afgelopen lente was nogal náár, veel regen, striemende kou en felle tegenwind. Als ik op een ochtend voor de tweede keer droge kleren aantrok, voelde ik een vaag verlangen naar hittestress. En nu denk ik vaak aan die mislukte lente. Helpt.