Telefoons

 Absoluut niet blij. Dat is vaak de reactie van mensen op kwesties waaraan ongunstige kanten zitten: `Ik ben absoluut niet blij.’ Of: `Ik word er niet blij van.’ Ik denk dan altijd even na over het woord `blij’. Ik ben het vaker niet dan wel, maar wat is het precies, hoe zou ik het omschrijven? Ik lees een interview met minister Plasterk en die zegt absoluut niet blij te zijn met het gedrag van de Amerikaanse inlichtingendienst. En dan gaat het dus over het afluisteren van telefoongesprekken. Minister Plasterk heeft Binnenlandse Zaken onder zijn beheer, maar soms is het net alsof er in dit land geen Binnenlandse Zaken bestaan. Je hoort hem zelden, deze minister. Afgelopen zomer kwam hij in het nieuws toen hij een baard had laten staan. En daarna ging die baard er weer af. Ook dat was nieuws. Paar jaar geleden was hij ook minister en toen had hij Cultuur in zijn portefeuille. Daarom had hij vaak aan hoedje op. Ook binnenshuis. Het hoedje was, geloof ik, een soort standpunt. Sinds hij aan Binnenlandse Zaken doet, leidt de minister een geheim leven. Misschien is dat geruststellend: de Binnenlandse Zaken lopen zo op rolletjes die er niets over te melden valt, geen nieuws is goed nieuws. Ik neem het graag aan. De minister zegt in het interview dat hij twee telefoons heeft, een die wel afgeluisterd kan worden, en een ander waarbij dat niet mogelijk is. Dat laatste toestel ziet er minder modern uit. Daarmee belt hij naar premier Rutte en naar onze eigen inlichtingendienst. Deksels interessant zoiets te horen!