Televisieamusement

Als iets eigenlijk niet mag, ben je meteen geneigd te zeggen: “Maar er mag zo veel niet.” En dan doe je het toch. 
Een broodje paling is bijvoorbeeld hartstikke fout. Paling is een bedreigde diersoort. In de viswinkel hier in de buurt wordt die dan ook niet verkocht.
Maar op de markt wel. Normaal houd ik me in, beperk ik me tot een haring, maar dat lukt niet altijd. En op het moment dat ik het broodje paling bestel, weet ik dat ik niet goed bezig ben, maar toch word ik niet geremd door spijt.
Gisteren wilde ik écht alleen maar een haring, maar terwijl ik stond te wachten, zag ik dat iedereen een broodje paling bestelde. Ik ben geen kuddedier, maar nu ineens wel. 
De Chinese vrouw voor me wijst naar de paling en zegt in gebrekkig Engels dat ze ook een broodje wil. Ze vraagt hoe het heet.
De man kijkt haar verbijsterd aan en zegt: “Dat moet toch als muziek in je oren klinken, schat: pa-ling.” Tussen pa en ling last hij een korte pauze in. De Chinese vrouw begrijpt geen woord van wat hij zegt en daar ben ik blij om, want het grapje is té slap: pa-ling.
Ik moet denken aan het televisieamusement van de jaren zestig. In populaire programma's hadden komieken die Chinezen speelden, namen die op –ling eindigden. Een echtpaar zou zomaar Pa Ling en Ma Ling geheten kunnen hebben. En dan uiteraard heel veel woorden gebruiken met een r erin en van die r een l maken.
De vrouw wil met een Engelse betaalkaart betalen, maar dat kan niet.
“Dutche kaart!” roept de vishandelaar. “Dutche kaart!”
Die heeft de vrouw niet. Ze draait zich teleurgesteld om. Ik zeg dat ik dat broodje wel voor haar betaal. Dankbaar fotografeert ze me. De vishandelaar roept: “Dames en heren, deze meneer trakteert vandaag!”