Temmen

Helaas houd ik niet meer zo van bier. Nou ja, ik houd er wel van, maar ik drink het niet meer en daarom maak ik mezelf wijs dat ik het niet meer lekker vind. Ik dronk het graag en vaak en werd daar steeds zichtbaarder van. Keek ik in de spiegel en dacht: er is wel heel veel van mij, meer dan strikt noodzakelijk is. Daar had ik ineens genoeg van. Ik zag een toekomst voor me waarin een mantelzorger me door mijn sociale leven moest rollen. Bovendien wilde ik het bier vaak opvrolijken met glaasjes koude jenever en dat leidde soms tot uitspraken en daden waarvan ik nog steeds spijt heb. Kortom: het was mooi geweest, want dat was het ook: mooi geweest.
Het werd wijn. Daarin moest ik nog een koers leren bepalen, maar ook hier zijn schade en schande nuttige adviseurs geweest. Soms betreur ik het dat ik geen contact meer heb met bier. Op mijn bureau ligt informatie die Heineken vorige week de wereld in stuurde. Ging over een nieuw biertje. Ik citeer: `In een eeuwenoud loofbos bij San Carlos de Bariloche, een klein stadje in Patagonië aan de voet van de Andes, ontdekte de Argentijnse microbioloog Diego Libkin zes jaar geleden een nieuw soort gist, dat verre familie is van Heineken’s beroemde A-gist. Doordat de bomen zich op 1500 meter bevinden, stijgt de temperatuur nooit boven de 15 graden en bezit Saccharomyces Eubayanus – zoals de wetenschappelijke naam luidt -  totaal andere eigenschappen.’
Voilá, de basis voor een nieuw biertje. Ik ben gek op onzin, mits die goed is aangekleed. Hier zijn alle details uitstekend, naam stadje, naam bioloog, positie bomen. En de temperatuur natuurlijk niet te vergeten.
De informatie gaat verder. De rechten voor gebruik van het gist zijn gekocht. Er is geëxperimenteerd, want het gist liet zich `moeilijk temmen’, echt waar. Maar inmiddels kunnen we het bier kopen en drinken. Ik kan niet wachten, maar ja, dat doe ik toch maar.