Tent

Op de een-na-laatste dag van vorig jaar dacht ik dat ik corona had. Weliswaar enorm gevaccineerd, maar toch. Ik wist dat het door al die vaccinaties minder gevaarlijk zien zou zijn, daarom was mijn paniek maar licht. Die werd echter minder licht toen ik de zelftest op de keukentafel had gezet en begon te lezen hoe ik daarmee om moest gaan. Ik heb helaas geen antenne voor gebruiksaanwijzingen. De meeste moet ik een keer of tien lezen, langzaam en hardop, en me niet door ergernis laten ophouden. Na een uurtje kon ik aan het nuttige proces beginnen. Test wees meedogenloos uit: corona! 
Dus de GGD bellen. Afspraak maken voor nog een test, lang gesprek over wat me scheelde. Of ik contacten had gewaarschuwd? En ik dacht: word ik vlak voor het einde van het jaar toch nog gepakt!
In mijn woonplaats is het testcentrum een grote tent die je associeert met Bulgaarse drinkfeesten. Als ik naar binnen wil lopen, staat er ineens een geüniformeerde man naast me met, kan geen toeval zijn, een behoorlijk Bulgaarse uitstraling. Hij informeert bars: “Waar gaan we heen?” Vind ik interessante vraag. Ik antwoord dat ik me wil laten testen.
De man zegt: “Ja, dat wil iedereen, meneer.” Hij wijst naar een rij van zeker honderd meter die ik niet gezien had, omdat ik te diep in gedachten verzonken was. Voor de zekerheid zegt de man: “We sluiten achteraan.” 
Ik zeg dat ik een afspraak heb. De man wijst weer naar de rij en ik druip af. Tegelijkertijd weet ik zonder dat ik weet waarom: dit is een teken, als ik dadelijk deze man voorbij ben, kan er niets ernstigs meer aan de hand zijn.
Is ook zo. Midden in de nacht (04.10 uur) krijg ik bericht: negatief. 
Gebruiksaanwijzing waarschijnlijk verkeerd gelezen.