Tetteren

Volgens mij hoef je niet altijd overal een mening over te hebben. En als je vindt dat het toch moet, is het niet altijd nodig die mening meteen uit te spreken of via sociale media kenbaar te maken. Is ook mogelijk even je mond te houden en je af te vragen wat het belang van je mening is, wie er iets aan heeft.
Ik zit na te denken over een interview dat ik gisteren in Trouw las, met de Vlaamse filosoof Ignaas Devisch die pas een boek publiceerde met de titel Een kleine filosofie van grote emoties. 
Ja, over emoties heeft hij het ook: “Van alsmaar onze emoties uiten worden we niet gelukkiger.”
En we zijn er dol op, op uitingen van emoties. Denk bijvoorbeeld aan het schaatsfestijn van afgelopen weekend. Winnaars moesten meteen woorden hebben voor wat er door hen heen ging, terwijl dat juist goed te zien was.
Daarnaar kijken is informatief genoeg, de lach, de ingehouden vreugdetranen, het triomfantelijk gebaar.
Ignaas Devisch pleit ervoor dat we vaker zwijgen. Zwijgen heeft iets moois. Is iets anders dan verzwijgen. Daar wijst Devisch ook op: verzwijgen is liegen. Zwijgen kan verzachtend zijn: “(…) omdat sommige dingen nu eenmaal zijn wat ze zijn en het bespreken ervan niemand vooruithelpt.”
Goed woord trouwens, vooruithelpen.
In de hal van de fitnessclub waar ik een paar keer per week kom, hangt kunst die door leden van de club is gemaakt, meestal leden die er ook wat van kunnen. Om de paar maanden is er ander werk te zien, deze week werk dat me nogal aanvloog. Je bent geneigd daar onmiddellijk zogenaamd grappig over te gaan tetteren, maar ik kan me ook zwijgend afvragen waarom ik er veel op tegen heb. Als ik daarachter kom, heb ik weer wat toegevoegd aan mezelf, zwijgend graag.