Tevreden

Wat een monter stemmend bericht dat kinderen beter leren lezen als ze voorlezen aan honden. Uit Amerika overgewaaid, maar gangbaar in de Achterhoek. `Kwispellezen’ heet het. Woord mag van mij in het rijtje Woorden van het Jaar. Belangrijk is dat de hond geen oordeel heeft, dus kinderen niet onzeker worden. Een poes zou zoiets waarschijnlijk niet doen. Die begint zich na een paar zinnen nuffig te vervelen.
In de late jaren tachtig van de vorige eeuw was er een hond in mijn leven, een vriendelijk dier met een autoriteitsprobleem. Hij wilde niet luisteren, zoals dat heet. Op de hondencursus was hij de slechtste leerling, wat ik sympathiek vond. Maar als ik hem iets voorlas, deed hij dat wel, luisteren.
Mijn columns, passages uit een boek waaraan ik werkte, alles deelde ik met hem. Hij had van nature een tevreden uitstraling, maar ik maakte me wijs dat die tevredenheid nog groter werd als ik hem wat had voorgelezen. Zie je, wel, zei ik tegen mezelf, prima bezig!
Ook legde ik hem plannen voor waarvan ik niet zeker wist of ik die ten uitvoer moest brengen. Die zette ik meestal tijdens de wandeling uiteen. Soms helpt het al als je ergens woorden voor vindt en overkomt je het inzicht dat je op het punt staat een doodlopende in te slaan. Ik dacht: als de hond bij me blijft, is het misschien tóch een goed plan. Als hij dat niet doet, moet ik het zo snel mogelijk vergeten. Dan riep ik: “Blijf!” Dat moest je vaak roepen van de leider van de hondencursus. De hond stormde geschrokken bij me vandaan. Die dynamiek stemde me tevreden: goed dat ik het even ter sprake heb gebracht! 
Ik heb al heel lang geen hond meer en moet het dus allemaal op eigen kracht oplossen. Heeft voor- en nadelen.