Thee

Hoe komt het toch dat ik nog steeds licht ga steigeren als ik lees of hoor dat iemand er `netjes en verzorgd’ uitziet of uit moet zien? Ik kom het nu tegen in een artikel over stewardessen, voor mij altijd nog een tamelijk magische beroepsgroep. Die van Virgin Atlantic hoeven geen make-up meer op als ze dat niet willen. Waarom dat is, doet er hier even niet toe. Bij andere vliegtuigmaatschappijen is het verplicht. Ik keek snel naar KLM. En daar stond het: het cabinepersoneel moet er `netjes en verzorgd’ uitzien.
Waarom mijn lichte gesteiger? Bij ons thuis is het nooit in die woorden tegen me gezegd. Mijn ouders kwamen een beetje in de buurt toen ze begin jaren zestig stelden dat lang haar niet de bedoeling was. En dan keken ze vooral naar de Beatles en nog meer naar de Rolling Stones, terwijl hun lange haar toen best meeviel. Ze zeiden het niet, maar dat vonden ze, geloof ik, niet netjes. 
Maar het was geen gangbaar woord. Soms zeiden ze wel: “Nou, hij ziet er wel netjes en verzorgd uit.” Of zij. Dan ging het over iemand tegen wie ze bezwaren voelden.
Op school vond ik jongens die zeer zichtbaar netjes en verzorgd waren, behoorlijke braverikken. Onzin natuurlijk, maar ze waren we goed in álle vakken en fietsten na school meteen naar huis en bleven niet, zoals ik, nonchalant hangen ergens aan de rand van de geheimzinnige wereld van de meisjes. Dan kon je trouwens in die dagen beter niet al te netjes en verzorgd zijn, want ze zagen je al niet staan en dan al helemaal niet.
Van sommige mensen denk ik het nu weleens: zag je er maar iets netter en verzorgder uit! Bevalt me niet dat ik dat denk, maar het gebeurt. Ik vervang het door: Wil ik in het vliegtuig een kopje thee van je?