Therapie

Om alles beter te begrijpen stel ik me voor dat boeren voor mijn deur staan te toeteren en schreeuwen. Zij vinden immers dat ik iemand ben die hen zou kunnen helpen, maar dat niet doet. Waarom zouden ze anders naar mijn huis komen?
Ik zeg niet dat ik hun woede en wanhoop niet begrijp, maar dat geschreeuw en getoeter wil ik niet, waarmee ik niet beweer dat het strafbaar moet zijn. Strafbaar vind ik nogal wat.
Nee, nogmaals, ik wil het niet. Maar zij dus wel.
Lezend in deze krant zat ik er gisterochtend over te denken. Je mag blijkbaar intimideren. Minister Jetten en burgemeester Bruls – hun huizen, nee zij, waren woensdag doelwit van de actie – kunnen dus nergens een beroep op doen. Ja, het kan wel, maar de afhandeling is ingewikkeld.
Een demonstratie verbieden kan niet zomaar, maar ik las dat een burgemeester wel mag zeggen dat het op bepaalde plaatsen niet mag. Maar alleen om zwaarwegende redenen.
Wat zijn zwaarwegende redenen? Dat ik me bedreigd voel? Vind ik zwaarwegend. Zo zit de samenleving niet in elkaar, dat je elkaar mag bedreigen. De vraag zal vast zijn: wat is bedreigend? Als iemand met een mes voor me staat, voel ik me bedreigd, maar de man met het mes zal zeggen dat hij gewoon een spelletje speelt, dat hij het nodig heeft om zijn ego wat op te krikken of zoiets.
Wanordelijkheden voorkomen kan ook een reden zijn een demonstratie te verbieden. Ik voel me buitengewoon in wanorde als er mensen voor mijn deur razend staan te schreeuwen en te toeteren. Maar die particuliere wanorde zal niet doorslaggevend zijn. Moet ik maar in therapie. Ik kan zélf voor algemene wanorde zorgen door in verwilderde staat met een honkbalknuppel naar buiten te gaan. Maar ja.