Therapie

Vlokken is een te groot woord voor wat de hemel in mijn leefgebied voorzichtig, nattig en stamelend losliet, maar toch: sneeuw. Toen een paar jaar geleden een tijdschrift vroeg wat ik het mooiste woord vond, kwam sneeuw als eerste in me op als in ieder geval een van de mooie. Om veel redenen. Om wat er gebeurt als je aan sneeuw denkt, om de herinneringen die sneeuw oproept.
Wakker worden bij het eerste licht en dan zien dat het gesneeuwd heeft. Even later het geluid ervan als je door de tuin of over straat loopt, zeker als je de eerste bent. Kort daarna zijn er meer mensen buiten en je hebt het graag over, over de sneeuw, de witte wereld, de winterse kou die een andere kou is dan wanneer het niet heeft gesneeuwd. Bij sneeuw dwarrel je vaker door gesprekken dan anders. Ik gebruik het helaas verschraalde woord `verbinding’.
Een winter zonder sneeuw is nauwelijks een seizoen te noemen. In de herfst verdwijnt de zomer, alles is vergankelijker dan ooit, de bomen worden kaal, de grond hard, de hemel grijs, hier doet het seizoen wat het móet doen. In onze winters is het afwachten. 
Sneeuw zet alles even stil, geeft het de kleur van een onbeschreven blad papier, ja, het duurt niet lang en dan komt er nieuw licht en worden de dagen langer. 
Als in mijn kindertijd de eerste sneeuw ’s avonds viel, kon ik lang voor het raam staan kijken naar de witte stilte, alles in mij juichte zacht. En als ik naar bed ging, hoopte ik dat ik in mijn slaap zou vergeten dat het had gesneeuwd, zodat ik in de vroege ochtend opnieuw verrast was. 
Ik begrijp dat het qua sneeuw een matig zootje wordt de komende dagen. We gaan er uiteraard over zeuren en dat hebben we enorm nodig. Januari! Sneeuw als therapie.