Tik

We weten inmiddels dat één klacht een carrière kan breken. Laten we zeggen: twee klachten. Meestal anoniem, want vaak zijn klagers geen dappere mensen.
Nu gaat het ineens over iets anders: de film Pietje Bell die zaterdag op televisie te zien zou zijn. Twintig jaar geleden gemaakt en volgens mij al vaak uitgezonden, ja, ik weet het zeker: meestal vroeg in de ochtend op tweede kerstdag of de dag erna, in ieder geval in die tijd, ik keek er vaag naar vanuit bed, want op dat soort dagen stel ik opstaan graag uit. 
Twintig jaar geen vuiltje aan de lucht, maar nu blijken er kinderen te zijn die bang worden door die film, door `de gewelddadige scènes’. Eerst was er één klacht, later volgden er meer, hoeveel weet ik niet, niet erg veel, begrijp ik. Wat ik ook begrijp is dat de scène waar het om gaat een is waarin Pietje Bell een tik van zijn vader krijgt.
In mijn omgeving maak ik kleine kinderen mee en ik heb de indruk dat die toch wat gewend zijn. Laatst was ik met een van hen (9) naar een film over wezentjes die Minions heten. Die film was zo chaotisch dat niet alles me meer bijstaat, maar wel dat men elkaar een groot deel van de tijd verrot slaat. De zaal zat vol kinderen die er ontspannen popcorn bij aten. 
Misschien is het juist de tik van de vader die schokkend is. Ik heb er geen verstand van. Twintig jaar was het niet schokkend, maar ja, de tijden veranderen, iedereen wordt steeds maar kwetsbaarder en van wat we daaraan moeten doen hebben we geen idee. Er grapjes over maken helpt niet en mag ook echt niet. Grapjes leiden immers ook tot klachten. En natuurlijk ook tot klachten over die klachten.
Woord dat je haast nooit meer hoort: flink. We zouden wat flinker moeten zijn.