Timide

Als je man of vrouw van de wereld bent, voel je je overal thuis. De wereld is van jou en dat zal de wereld weten ook. Ben soms jaloers op dat type mens, op de makkelijke manier waarop ze zich door de samenleving bewegen. In een restaurant bijvoorbeeld. Veel mensen gedragen zich daar ietwat timide, de man of vrouw van de wereld niet. Laatst zag ik een grote blozende man met veel pak aan staande de menukaart lezen, terwijl hij hard en met natte stem vroeg: `Wat hebben ze hier voor lekkers?’ Op zo’n man ben ik niet jaloers. Ik hoop dan dat het personeel hem hopla de deur uit duwt. Mijn eigen restaurantgedrag vind ik ook niet helemaal juist. Ben veel te blij als iets uitstekend smaakt. Moet dat dan ook een paar keer zeggen. Doe ook nauwelijks moeilijk als ik veel te lang moet wachten. Hoe ik met de doggybag omga, weet ik ook nog niet. Ik lees dat die steeds gewoner wordt in de restaurants in Nederland. Heeft een tijdje geduurd. Reden: rare schaamte. We schamen ons ervoor te vragen of we het overgebleven eten mee naar huis mogen nemen. `Heeft het gesmáákt?’ vraagt de ober. Ik knik als een gek en zeg dat het alleen wat véél was. Vandaar – en dan wijs ik naar mijn bord. De ober: `Beter te veel dan te weinig.’ Mijn humeur wordt meteen brak van dit soort teksten. En nu moet ik het dus vragen. Of ik wat daar nog ligt, mee mag nemen. Dat kost de ober extra moeite en daarin heeft hij vast geen zin. Dat hoorde ik al aan hoe zojuist `gesmáákt’ uitsprak. Hij zou het moeten voorstellen, maar ja, dat kán natuurlijk niet.