Tirol

De spanning was zo groot dat het me eergisteren niet eens lukte eraan terug te denken. De dag van de uitslag van je eindexamen! Niet de uitreiking van het diploma, nee, dat was een feestelijke formaliteit. De middag van het telefoontje! 
Nu ik dit opschrijf, weet ik niet eens meer hoe het ging: was je geslaagd als je voor 16 of 18 uur niets had gehoord of werd je juist gebeld met het goede nieuws? Of was het telefoontje er om je mee te delen dat je het volgend jaar nog eens kon proberen. In mijn geval ging dat laatste trouwens niet op. Mijn kerstrapport in het eindexamenjaar was belabberd en dat kwam doordat ik een groot deel van de schooltijd doorbracht met spijbelen. Ik had veel te veel anders aan mijn hoofd! De schoolleiding stuurde mijn ouders een brief waarin stond dat ik geen nieuwe kans kreeg als ik zou zakken voor mijn eindexamen. Bij ons thuis konden we moeilijk uit de voeten met die brief, mijn vader ging er streng mee om, mijn moeder vooral praktisch (“Toe nou nog even, dan ben je er vanaf”).
Dat telefoontje was dus van het hoogste belang. Het telefoontoestel stond in de huiskamer (1972! Toestel me draaischijf.) Ik zat in de keuken voor de honderdste keer Kuifje in Tibette lezen. Daar wilde ik wel heen als die school er eindelijk op zat, naar Tibet. Daar leek me genoeg ruimte om tot mezelf te komen. 
Nogmaals, ik herinner me niet meer hoe het zat met die telefoon, wel dat er iemand `verkeerd verbonden’ was en dat een langdradige zus van mijn moeder belde om te vertellen over een vakantie in Tirol.
Hoe dan ook, ergens in die namiddag was het duidelijk dat ik geslaagd was. Ik kon niets zeggen, de Totale Opluchting verstilde me. Kwam ook door de vraag: wat nu?