Toegankelijk

Kan niet problematisch zijn dat ik iedereen het beste gun. Komt uit mijn opvoeding voort en ik heb die instelling in de loop der jaren verfijnd. Voordeel ervan is dat ik nooit jaloers ben. Ja, sóms zou ik best iemand anders willen zijn, een befaamd regisseur of een schilder van wie de hele wereld werk aan de muur wil hangen, maar zo’n verlangen heeft volgens mij niets met jaloezie te maken, meer met bewondering, maar zeker weten doe ik het natuurlijk niet, want ik weet niets zeker.
Afgelopen zaterdag is pianist Wibi Soerjadi koninklijk onderscheiden. En het is geen kattenpis: bevorderd tot officier in de Orde van Oranje Nassau. Vijftien jaar geleden gebeurde er ook zoiets. Toen werd hij benoemd tot ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Ik herinner me ook waarom: omdat hij 25 jaar in het vak zat. Waarmee ik gestopt ben is te roepen dat je met hart en ziel plezier hebt in dat vak en er veel geld mee verdient en het dus helemaal niet bijzonder is dat je het 25 jaar uitoefent. 
Maar blijkbaar was ridder niet hoog genoeg. Nee, officier. Waarom? Omdat hij klassieke muziek `op creatieve wijze voor een groot publiek toegankelijk heeft gemaakt’. Ik wilde eerste zeggen: ja, dat is zijn werk. Maar dat zeg ik niet, want het kan ook zijn dat je er heil in ziet klassieke muziek ontoegankelijk te houden.
Ik herhaal: ik gun iedereen het beste, ik ben niet jaloers op Wibi, vind het wel een beetje raar. Maar ik houd ervan dingen een beetje raar te vinden.
Wibi heeft zelf die eer niet opgeëist, denk en hoop ik. Het was ook geen initiatief van de koning in wiens naam het gebeurt. Nee, de omgeving van Wibi vindt het nodig en van belang. Graag zou ik weten: wie zijn dat? En: wát de volgende keer?