Toekomst

Een melancholiek verhaal van de Japanse schrijver Haruki Murakami dat ik onlangs las, begint zo: “Wat ik vreemd vind aan ouder worden is niet dat ik zelf ouder word.” Na die zin stopte ik even, ik moest erover nadenken, waarschijnlijk omdat ik vaak denk dat ik niet ouder word. Ik denk het niet alleen, ik ben ervan overtuigd. Ja, het lichaam takelt af, er was veel schade en schande waardoor ik in sómmige opzichten wijzer ben geworden, af en toe heb ik de indruk dat ik weet hoe ik minder tijd moet verliezen, kortom het zijn allemaal ervaringen die je niet hebt als je piepjong bent. 
Maar als ik denk aan waarmee ik me bezighield toen ik twintig was of begin dertig, waardoor ik begeesterd raakte, wat allemaal mijn enthousiasme aanwakkerde, dan is er nauwelijks verschil met nu. Die jonge man is er nog steeds en blijft, hoop ik, nog een tijdje. Is geen ijdelheid, maar een manier van leven. Als ik even inzak en het niet zie zitten, ben ik die man uit het oog verloren en ga ik weer naar hem op zoek.
Ik las een interview met Dafne Schippers. Haar Olympische droom bleek een harde illusie. Dat overkomt veel sporters. Ze kunnen wel zeggen dat ze blij zijn met een vierde of zesde plaats, en dat is ook lief bedoeld, maar ze weten ook wel dat morgen iedereen vergeten is wie dat ook alweer waren. Alleen de winnaars worden onthouden. In hun gesprekken achteraf is de grote vraag: wat nu?
Dafne Schippers zegt dat de Dafne van toen nog in haar zit: “Maar waar?” Met de Dafne van toen bedoelt ze het meisje met de stralende toekomst voor zich en de energie die dat perspectief haar gaf. Ze gaat weer naar dat meisje, naar die vrouw op zoek. Als je weet dat je dat moet doen, heb je veel gewonnen.