Toeristen

In een buitenland ineens een bekende tegenkomen, kan een vage zijn, maar toch. De laatste die je daar verwacht had. Zeker in een ver buitenland. Nepal, bijvoorbeeld, Kathmandu. Beetje in gedachten door de stad lopen, in de harde zon, voortdurend in de war door het onophoudelijke lawaai van stemmen en motoren en veel mysterieuze schoonheid en dan ineens: “Hé, Thomas, jij ook hier?” Als het een bekende is die je liever niet tegenkomt, heb je een probleem, maar dat is er ook als het een leuke bekende is. In ieder geval niet vragen: “Wat doe jij hier?”. Je staat even blij naar de ander te kijken, omgekeerd ook, verbonden door onhandigheid, koortsachtig naar woorden zoekend, de beste woorden die je maar kunt bedenken.
Zaterdag had ik dat ook. Straatje om, paar straatjes zelfs, met een duidelijke bestemming: de boekwinkel. Mensen die je normaal regelmatig tegenkomt, zag je voor het eerst weer na een dikke maand. Iedereen had blijkbaar zin in wat meer straatjes dan één straatje om. Voorzichtige toeristen in het nieuwe normaal. 
We probeerden clichés te omzeilen, maar konden er toch niet onderuit. Tastende opmerkingen over de vreemde tijd. Vragen hoe we ons bezighouden. Natuurlijk ook ernstige informeren of we mensen in onze omgeving kennen die… Ja, die kennen we. “Heb je gehoord dat…?” Ja, gehoord, wat vreselijk. Ook vaststellen dat we blij mogen zijn dat we nog… Ja, laten we onze zegeningen tellen. Uiteraard ook de voordelen van onze afzondering behandelen. “Het hééft ook wat, die rust.”
En al een keer of tien: “Zeg, als alles voorbij is, moeten we dat wel even gaan vieren.” Of: “Zullen we dan eindelijk eens iets drinken?” Volle agenda zonder data. Vlinderend optimisme.