Toetsen

Veel vond ik opmerkelijk in de documentaire over president Zelensky zondagavond. Van de vluchtelingen hier in de straat begrijp ik dat hij ook voor de oorlog vaak onder vuur lag, wat kwam doordat hij een man met beperkte politieke ervaring was en daar niet altijd handig mee omging. Maar nu was hij op volle kracht een held.
Interessant vond ik een fragment uit zijn leven als artiest. Met twee collega’s stond hij achter een piano, ze hadden geen broek meer aan. Toch speelden ze piano en het was duidelijk met welk lichaamsdeel ze op de toetsen sloegen. Nou ja, het lichaamsdeel sloeg zelf, want wat ik al zei: hun handen hielden ze boven hun hoofd. Het pianospel was niet te zien, want voltrok zich achter een constructie. Het was een grote zaal die mudvol zat en iedereen knalde van enthousiasme haast uit elkaar. Daarom duurde act ook vrij lang, iets te lang, vond ik.
Het leek op het amusement dat je in sommige streken in Engeland tegenkomt. Alles is leuk als het maar over seks gaat. 
Ver weg in de vorige eeuw verbleef ik op een camping aan de zuidkust. Behalve de zee en een dampende pub was er weinig te beleven. Er was wel een zaal en daar kwamen alle campinggasten ’s avonds samen. Avond werd geleid door een gemarineerde entertainer met harde stem. Er was veel samenzang, maar ook spelletjes. 
Ik werd op het podium geroepen en vergat hoe ik me daartegen moest verzetten. De entertainer stopte een stuk tuinslang boven onder mijn overhemd en de bedoeling was dat ik dat stuk dan onder mijn kleren langs mijn lichaam (voorkant) bewoog tot het bij mijn schoenen eruitkwam. Daarna zong iedereen The White Cliffs of Dover.
Moet iets zeggen over hoe het zit met ons, maar ik weet niet wat.