Toko

Stel dat ik een eigen bedrijf zou hebben. Moet er niet aan denken, maar soms moet je aan iets denken waaraan je niet wilt denken, om helderheid in je hoofd te krijgen. Ik besef dat het niet gaat lukken, maar wil het toch proberen. 
Ik heb trouwens een eigen bedrijf, maar daarvan ben ik de enige werknemer en ja, ook directeur. Zo’n bedrijfje bedoel ik niet. Nee, een groot bedrijf met veel mensen in dienst, ook mensen met wie ik samen het beleid bepaal, althans tot op zekere hoogte, want uiteindelijk ben ik het zelf die de dienst uitmaak. Hoezo? Nou, het is mijn bedrijf. Iedereen mag een duit in het zakje doen en daarover wil ik best voortdurend praten, mits niet te veel gezeur, maar er kan een moment komen waarop ik zeg: oké, iedereen dondert nu op, want zo wil ik het dus niet. Niet sterk, maar omdat het mijn bedrijf is, kan ik dat maken. Misschien kan ik niet eens goed uitleggen waarom, hoeft ook niet, nogmaals: het is mijn toko. (Het zijn trouwens altijd mannen die hun eigen bedrijf stoer een toko noemen, vrouwen doen dat niet.)
Ik schrijf dit allemaal op, omdat wanneer je ergens woorden voor vindt, je al een heel eind bent te snappen wat je eerst niet helemaal snapte.
Op het moment dat ik dit schrijf, zit het kabinet er nog. Misschien nog steeds. Niemand kan zeggen hoe het verloopt. Behalve de premier. Is fascinerend. Misschien wil hij dat het kabinet valt, want dat verlost hem van extra ballast. Het is immers zijn bedrijf en hij heeft geen zin in te veel remmende herrie. En als het kabinet er niet meer is, regelt hij het zo dat hij weer terugkomt met een nieuw. 
Het bedrijf heet Macht over Nederland. Macht is wat anders dan visie. Zoals bekend niet zijn ding.