Tragiek

Een woord dat ik nauwelijks gebruik, maar wel mooi vind en tegelijkertijd ook licht treurig, is sneu. Klank en betekenis vallen goed samen. Woord om zuinig op te zijn. Als we iets sneu noemen, is het niet héél erg, er hangt alleen een zachte glans van tragiek omheen. Gisteren las ik een sneu nieuwsbericht: de verkoop van de staatsieportretten van koning Willem-Alexander valt tegen. Ik wist eerlijk gezegd niet dat ze te koop waren, maar houd vanaf nu op te bekennen dat ik iets niet weet, want ik merk dat het veel te vaak het geval is en het is nogal sneu dat telkens te moeten toegeven. Uiteraard verdiepte ik me in de kwestie. De portretten zijn sinds vorig jaar oktober op internet te koop en sindsdien zijn er 46 besteld. In sommige landen is het vrij normaal dat er bijna overal een foto van het staatshoofd hangt, maar meestal is het dan een staatshoofd dat echt de baas is en over die positie niet mis te verstande opvattingen heeft. Onze koning heeft nauwelijks iets te zeggen. Dat besef je weer eens extra als je leest hoe het gaat met de staatsieportretten. Ik heb een eenpersoonsbedrijf waar ik zelf de scepter zwaai. Zal ik in mijn werkruimte een portret van de koning hangen? Je kunt uit drie kiezen. Ik heb er zojuist nog even naar gekeken. Op geen van de drie kijkt de vorst ontspannen, maar het kan best zijn dat dat is omdat hij zo’n portret onzin vindt. Dat is misschien ook wel zo, want we weten allemaal hoe hij eruitziet. Misschien gaat juist van die ongemakkelijkheid een grote stimulerende kracht uit.