Tranen

Vandaag is in veel bioscopen Stan & Ollie te zien, een film over de laatste jaren van Stan Laurel en Oliver Hardy. Ik zag die maandagavond al in het Amsterdamse filmtheater Tuschinksi. Ik ben lid van een internationaal genootschap van liefhebbers van het duo. Dat heet The Sons of the Desert en heeft uiteraard een eigen tijdschrift en organiseert ieder jaar een conventie, telkens op een andere plek in de wereld. Ben ik nog nooit bij geweest, hoewel ik brand van nieuwsgierigheid naar wat er allemaal besproken wordt, ook omdat zo’n bijeenkomst een paar dagen duurt. 
Maar je krijgt ook een uitnodiging voor de première van zo’n film. Ik ging er een beetje huiverig heen. Ik heb en las ook nogal wat boeken over Laurel en Hardy en weet best veel van hun levens, maar dat laatste hoeft eigenlijk niet. Hun leven is het leven dat ik in hun weergaloze films zie. Daar heten ze ook Laurel en Hardy.
Het is een aangrijpende film over loyaliteit (meer dan over vriendschap), geloof in jezelf, ambities en vooral over alles wat de tijd aanricht. Er valt weinig te lachen, maar dat had ik ook niet verwacht. Ja, over de rol van hun vrouwen, maar ook zij horen meer bij de tragiek dan dat ze vreugde veroorzaken.
Na deze première speelde een man orgel op het podium en daarna werd een Laurel & Hardy-film uit 1937 vertoond, Way Out West, die ik natuurlijk kende, maar niet vaak genoeg kan zien. En weer had ik tranen in de ogen van het lachen. Oude humor die nooit oud wordt.
Ik was met een vriend die ik al levenslang ken. In de late jaren vijftig zagen we onze eerste Dikke & Dunne-films op kindermiddagen, georganiseerd door de winkeliersvereniging KINO, Koop In Nijmegen Oost. Even was er niets veranderd.