Transport

Welke minister gáát hier dan over, vroeg ik me gisterochtend af toen ik op de radio hoorde spreken over carnavalsoptochten die vanwege de harde wind werden afgelast. De verslaggever had gevoel voor dramatiek, want zei tegen een van de betrokkenen: `Daar gaat dus het levenswerk van één jaar.’ Hij doelde uiteraard op de praalwagens. Ik probeer me in de situatie te verplaatsen. In een loods ben je een jaar bezig geweest met een kolossaal geinig ding op wielen. Niet dagelijks, maar een paar keer per week. Het geinige ding heeft een nauwe relatie met plaatselijke of nationale actualiteit, vluchtelingenkamp, wantoestanden in de medische zorg, dat soort kwesties. Al die tijd hoopte je dat die actualiteit nog steeds actueel is tijdens het carnaval. De laatste weken kon je over niets anders meer praten. Hoogspanning in de thuissituatie (er is al een paar keer fel met voorwerpen gegooid). Eindelijk is het zover. Dan dus code geel! Vandaar dat de verslaggever olie op het vuur gooide: ` Daar gaat dus het levenswerk van één jaar.’ De carnavalsvierder bleef nuchter. Aan zijn stem was te horen dat hij al een paar dagen carnaval in de benen had zitten. Hij zei schor: `Van de minister mag er op 6 maart een nieuwe optocht komen. Dan is het halfvastenbal.’ Ik dacht toen twee dingen. Welke minister beslist zoiets? Die van Volksgezondheid? Sociale zaken? Binnenlandse zaken? (Inmiddels weet ik het: Transport!) Mijn tweede gedachte was eigenlijk geen gedachte, ik bleef hangen in het woord `halfvastenbal’. Ik ben rooms-katholiek opgegroeid, weet dus dondersgoed wat vasten is. Bij ons thuis werd er niet al te fanatiek over gedaan. Maar op de dag na carnaval, dat wij niet vierden, kregen mijn zusjes en ik wel een vastentrommeltje. Daar moest het snoep in dat wij normaal dagelijks tot ons namen. Door zo’n trommeltje wist je wat je miste. Dat heette vasten. Maar halfvasten? Wat deed je dan?