Trap

Dat het meeste voorbijgaat zonder sporen achter te laten, is misschien niet iets waar we ieder moment van de dag bij stilstaan, maar zelf denk ik er vaker aan dan ik wil. Het zijn van die momenten die zorgen voor een stilte waarmee ik nauwelijks uit de voeten kan, terwijl ik toch van stilte houd. Maar hier gaat het om een stilte die veel onbelangrijk maakt. Zondag komt in het avondnieuws het bericht dat de actrice en zangeres Yoka Beretty is overleden, 87 jaar oud. Heb ik altijd een fantastische naam gevonden, Yoka Beretty. Maar wat wéét ik nog van haar? De nieuwslezer schiet me te hulp door te zeggen dat ze een belangrijke rol had in het geruchtmakende tv-programma Zo Is Het Toevallig Ook Nog ’s Een Keer, medio jaren zestig. Ik weet dat het programma bestond en toen het uitgezonden werd, hoorde ik mijn ouders er soms over praten met hun vrienden. Zelf zag ik zo nu en dan een fragment, maar ik was erg jong en wat ik zag, bereikte me nauwelijks. Wat blijft er over van iets wat geruchtmakend was? Wat veranderde er? Vaag zie ik het gezicht van Yoka Beretty. Zong zij niet het openingslied van het geruchtmakende programma? Gisterochtend las ik in de kranten een berichtje over haar, een paar regels. Zo kan het gaan, een paar smalle regels. Daarin stond dat ze in 1985 in de film De Prooi speelde, van Vivian Pieters, en in 1994 in Eva van Theo van Gogh. Het meeste van Theo van Gogh ken ik, maar die film niet. Wie ziet er nog films van Theo van Gogh? De film De Prooi zag ik, dertig jaar geleden. Die vond ik sfeervol. Er zat een mooie, geheimzinnige spanning in. Daar houden mijn herinneringen op. O ja, de hoofdrol werd gespeeld door een onbekend actrice, Maayke Bouten. Dat deed ze erg goed, maar daarna hoorden we nooit meer iets van haar. Wat is alles toch bróós. In het nieuws van zondagavond werd gezegd dat Yoka Beretty vorige week van de trap viel. Zo begon ze met doodgaan.