Trappen

Als er in dit land buiten de gewone orde om iets essentieels geregeld moet worden, gaat dat meestal via een commissie en het duurt altijd lang voordat die er is. Uiteraard komt er dan ook een commissie die toezicht houdt op die commissie.
Nooit gedacht dat ik binnen een paar weken twee keer over prinses Laurentien zou schrijven, maar nu ze zich heeft teruggetrokken als voorzitter hersteloperatie Toeslagenaffaire, moet het weer even. Nou ja, ze is meer de aanleiding.
Er zou eindelijk eens een duidelijk en genuanceerd nationaal standpunt moeten komen ten aanzien van wat grensoverschrijdend gedrag wordt genoemd en alles wat daarmee te maken heeft en het gevolg van is. Alleen zeggen dat er sprake was of is van grensoverschrijdend gedrag is niks.
Als ik zeg dat ik beledigd ben, heeft dat alleen maar zin als ik duidelijk maak wát er tegen me gezegd is. 
Zo ook met grensoverschrijdend gedrag. Vandaar die commissie. Liever zou ik zien dat het anders opgelost werd, maar dat kan blijkbaar niet.
De prinses zegt: “Je weet niet waar het vandaan komt. Ik weet niet waar ik me tegen moet verdedigen.”
Waarom stapt een van die klagende ambtenaren niet uit de laffe anonimiteit: “Nou hoogheid, toen ik het niet met u eens was, begon u tegen mijn bureau te trappen en gooide u alles wat erop lag uit het raam.”
Helder. Moet je niet doen. Daar kan de klagende ambtenaar dan met de hoogheid over in gesprek gaan of een meerdere van de klagende ambtenaar.
Helaas stopt ze nu met haar effectieve bezigheden en de ambtenaren kunnen daarmee dan weer lekker traag aan de gang gaan.
Pieter Omtzigt zegt dat het hoog tijd wordt dat leden van het Koninklijk huis alleen ceremonieel werk doen. Wat een minachting.