Trein

In de straat hier om de hoek werd gisterochtend feestverlichting aangebracht. Voor de laatste fase van het jaar, vooral de decembermaand. Er kwam een draad boven de straat en daaraan werd de feestverlichting opgehangen, grote sterren en pakjes met een strik eromheen. 
Aan de mannen die dat werk verrichten, was goed te zien dat ze het met tegenzin deden. Het was ook sterk te merken dat ze er niet zo van gediend waren dat ik hen gadesloeg, maar ik keek vooral naar het resultaat van hun werk en dacht na over de tijd die verstrijkt en de verlanglijstjes die binnenkort weer aan de orde zijn. 
Dat de mannen hun taak verachtten, want zo was het, stemde me vaag bedroefd. Ik ben van mening dat iedereen die iets specifieks doet om de donkere dagen gezellig te maken – dat is het woord toch: gezellig- ook een gezellige uitstraling moet hebben, niet overdreven, maar dat we een beetje in onze handen willen wrijven en in onze warme gedachten de smaak van speculaas en glühwein proeven.
Als je in het warenhuis pakpapier afrekent, moet degene achter de kassa niet net doen alsof je bleekwater koopt. En de oliebollenkraam, o, de oliebollenkraam, daar moet iemand in staan die zin heeft in die oliebollen, in ieder geval zin ze te verkopen. 
Het lijken kleinigheden, maar we moeten toch het gevoel krijgen dat we in een andere tijd van het jaar zijn beland. Ik begrijp dat Sinterklaas binnenkort per trein in Apeldoorn arriveert, bij wijze van Nationale Intocht. Is niet echt belangrijk, maar ik vind het toch moeilijk. En dat die trein dan uiteraard te laat arriveert en de kinderen uitgezongen zijn en er een schrale stilte in Apeldoorn hangt. Je kunt zeggen: tja Apeldoorn. Toch is het tekenend.