Trekken

Wat is dat nu weer, dacht ik toen ik een nieuwe term tegenkwam: het Diederik Gommers-effect. We weten allemaal wie Diederik Gommers is. Als medisch specialist in intensieve zorg was hij de afgelopen maanden vaak in praatprogramma’s te zien. Er zijn van die mensen naar wie je meteen luistert, bijvoorbeeld omdat je hen zo betrouwbaar vindt, geloofwaardig. Diederik Gommers is zo iemand. Toch is dat niet het Diederik Gommers-effect. Vorige week vertegenwoordigde hij de schaamte van velen van ons, toen ook al bleek wat eergisteren nog pijnlijker duidelijk werd: onze regering wil niets doen aan de salarissen van werkers in de zorg. Kostte hem moeite zijn emoties te beheersen. Dat is ook niet het Diederik Gommers-effect.
Wat dan wel?
Ik kwam de typering tegen in een artikel over de problemen rond het thuiswerken. Veel mensen krijgen het daar steeds moeilijker mee. Er kwam een directeur van een softwarebedrijf aan het woord, Bert Slagter: “In het begin hadden we het Diederik Gommers-effect: iedereen zette de schouders eronder en er was oneindig veel begrip en saamhorigheid. Nu is er een groot verschil tussen mensen die het best lekker vinden en mensen die het gewoon niet trekken.” 
Ik geloof niet dat we wat hier staat het Diederik Gommers-effect moeten noemen, vooral om dat het in het artikel duidelijk wordt dat het allemaal vooral de schuld van Rutte is. Niet van het virus, ook niet van het gezond verstand van ons allemaal, nee van Rutte. Die moet ons tijdens zijn televisietoespraken meer perspectief bieden. En dan gaat het vooral over het kantoor als ontmoetingsplek. Kroeg mag immers wel, kantoor niet. Ja, laten we Diederik Gommers hierbuiten laten, en vlug een beetje.