Tribunes

In Duitsland zijn, nog even in theorie, treinen in de maak waar je meteen in wil. Met een fitnessruimte, een cabine alleen voor jezelf met overal om je heen ramen, een ruimte waar je naar films kunt kijken en ga zo maar door. In Duitsland pakken ze zoiets meedogenloos voortvarend aan en binnenkort zal het al meteen over de grens genieten zijn geblazen. 
Dat willen wij ook, denken ze bij de NS, want ze hebben daar ook het beste met ons voor. Dat laatste bedoel ik niet cynisch, echt niet, ik vind het bijna vertederend, in ieder geval hartverwarmend aandoenlijk. Er is onder meer een geweldig architectenbureau ingezet, Mecanoo van Francine Houben, over wie nog niet zo lang geleden op televisie een film te zien was, in drie delen. Was indrukwekkend.
Met de NS hebben ze op dat bureau de intentie dat de trein meer moet zijn dan een vervoermiddel. In ieder geval een comfortabele plek. En met werkruimtes. Met kleine tribunes waarop je als vriendengroepje plaats kunt nemen. Daarmee houdt het echt niet op. Ik lees het met gespannen tevredenheid en stel me voor dat er vast reizende landgenoten zijn die hun huis verkopen en min of meer in de trein gaan wonen, want ja, beter kan niet.
In mijn hoofd hoor ik ook conservatief gemompel. En als ik goed luister hoor ik: zorg er nou als-je-blieft eerst voor dat alles op tijd vertrekt en op tijd op de bestemming arriveert. Soms lukt dat goed, maar veel te vaak ook niet. Dacht ik ook toen het deze dagen dikwijls ging over de ellenlange novemberfiles. Dan wil je toch roepen: ga met de trein en gauw een beetje. Maar je dag kan dan nog meer in de war raken dan door de file. Misschien zie ik het te simpel, maar ik geloof in de kwaliteit van eenvoud.