Trillingen

Gisteren had ik twee afspraken en zaterdag werd ik twee keer op het hart gedrukt niet te vergeten dat de zomertijd was ingegaan: “Zou jammer zijn als je te laat was!”
Eerste keer dat het gebeurt, die waarschuwingen dus. Terwijl ik iemand ben die nooit, háást nooit een afspraak vergeet en altijd op tijd is, meestal zelfs te vroeg, waarvoor ik me dan moet verontschuldigen. Is niet omdat ik het beste jongetje van de klas wil zijn, maar er is al zo veel wanorde, dus wanneer ik een behapbare orde kan respecteren, doe ik het graag. Bovendien is tijd helaas kostbaar, ook al zou je dat niet zeggen wanneer we zaterdagnacht collectief een uur uitgummen.
Waarom moet ik dan toch met klem op die zomertijd gewezen worden? Misschien zie ik er steeds verstrooider uit. 
Was er eind vorige week trouwens al mee bezig: zaterdagnacht klok vooruit. Er is dan een uur zomaar weg, ik ga me niet meer flauw afvragen waar dat uur gebleven is en wat ik allemaal had kunnen doen in dat verdwenen uur. Die tijd is voorbij.
Ik werd in deze houding gesterkt toen ik zaterdag in deze krant las over de `tijdbewaker’, een nuchtere wetenschapper die in het nationale metrologisch instituut bij vier atoomklokken zit en die nauwlettend in de gaten houdt. Wist niet dat die bestonden, atoomklokken. Sterk, stevig woord. De atoomklok doet niet aan zomer- of wintertijd. Hij werkt op de trillingen van atomen en eens in de 5 miljard jaar kan zich een piepkleine afwijking voordoen, dus niet echt vaak.
Lijkt me totáál rustgevend daarbij te zitten. En jezelf ook nog tijdbewaker mogen noemen, topfunctie. Is dat ik zo blij ben met mijn werk, anders was de sollicitatiebrief al klaar. Waarom zou hij geen assistent nodig hebben?