Triomfantelijk

Tot nu toe is het nog niet gebeurd dat ik midden in de nacht zin had in bloemkool. Ben nog nooit opgestaan om iets te eten. Ja, misschien lang geleden. Waarschijnlijk voor een boterham met pindakaas, maar het zal in een érg ver verleden zijn geweest. Veel verleden is niet ver weg, maar sommige periodes wel.
Bloemkool lijkt me hoe dan ook een onvoorstelbaar verlangen. Maar ik weet niet hoe mijn leven er over een tijdje uitziet. Misschien gaat bloemkool een grote rol spelen. Kan er niets over zeggen. Zaterdagnacht lag ik er sterk aan te denken en ik weet ook hoe het kwam: voordat ik naar bed ging las ik in De Volkskrant een artikel over de boerenautomaat. Die is bedacht en in opkomst. Je rijdt dan naar een boerderij en daar is kom je dan zo’n wand tegen, dus met allemaal vakjes met een glazen deurtjes ervoor. In die vakjes tomaten, eieren, bevroren kippen en bloemkolen dus.
Bij het artikel staat een vaag tragische foto. Daarop is een echtpaar te zien dat voor de automaat staat. Er hangen een paar kleine affiches waarop gemeld wordt dat de bloemkool 1 euro kost. De vrouw van het echtpaar wijst gespannen naar een vakje waarin blijkbaar een bloemkool ligt. Het echtpaar wordt triomfantelijk gadegeslagen door de boer die een krat vol bloemkolen vasthoudt. Ik denk dan: je kunt die boer dan toch ook om een bloemkool vrágen, je hoeft het dan toch niet per se met een automaat te doen. Het kan best zijn dat het een kick geeft, groente uit een automaat trekken. Toen ik een jaar of vijf was, trok ik voor het eerst iets uit een automaat, een slaatje. Voor mijn moeder. Een topsensatie!
Soms is er vooruitgang waarvan je niet zeker weet of het vooruitgang is. Het is wel Nederland 2017.