Triomfantelijk

Paar dagen geleden hoorde ik een kennis zeggen: “Ik ben niet zo barbecuemens.” Ze sprak die woorden niet luchtig uit, nee, doodernstig. Wat zeg je over jezelf als je beweert niet `zo’n barbecuemens’ te zijn? Ik ben ook niet `zo’n barbecuemens’. Niet dat ik er veel op tegen heb, maar als het eetevenement niet doorgaat, heb ik daar allerminst klachten over.
Als je iets wat je niet bent, vooraf laat gaan door `zo’n’, is dat veelzeggend. Jaren terug las ik iedere week Voetbal International. Daar stond toen, misschien nog steeds, telkens een profiel van een voetballer in, met vragen als wat zijn lievelingseten was, lievelingsmuziek. Er werd ook gevraagd naar een boek dat de voetballer graag las. De meesten antwoordden: “Ik ben niet zo’n lezer.” Dan wist je genoeg.
Een van mijn smoezen waarom ik de Vierdaagse niet meeloop – tot nu toe, haast ik me erbij te zeggen, want langzamerhand begin ik anders over alles te denken – was: “Ik ben niet zo’n groepsmens.” Dat ben ik ook niet en ik snap ook wat ik ermee bedoel, vooral dat ik in een groep niet goed weet hoe ik me moet gedragen. Niet dat er sprake is van wangedrag, nee, ik ben sociaal onhandig. Ben ik niet trots op, maar ik vind wel dat ik mijn beperkingen moet kennen.
Meestal zei ik na mijn smoes: “Ik wandel best graag, maar dat kan ik toch ook in mijn eentje doen en over wegen en paden die ik zelf uitkies.”
Als ik vrijdag dan naar de intocht ga kijken, zie ik heus wel dat niet iedereen die daar triomfantelijk loopt, in hart en nieren een groepsmens is. Je kunt het ook wórden, je kunt het ook leren te zijn. Waarschijnlijk voegt die ervaring veel aan je toe. Maar ja, ik weet het natuurlijk niet, ik ben niet zo’n weter.