Troostrijk

Vooral met Franse films heb ik het: als daarin iets wordt gegeten of gedronken, krijg ik daar ook zin in. Niet altijd, zou een mooie boel worden, nee, sóms. Met films uit andere landen heb ik het niet. Nooit nam ik de tijd dat goed te begrijpen. Wel is het zo dat het in een eerdere fase van mijn leven erger was dan nu: iemand liep, getergd door relationele problemen, een klein, enorm Frans buurtcafé binnen en bestelde peinzend een glas bier, ik kon bijna niet meer wáchten. Is min of meer over – gelukkig, moet ik zeggen. Met eten heb ik het nog wel. 
Laatst zat ik ’s nachts naar een film met Catherine Deneuve te kijken. Weet niet meer hoe die heette, was ook niet zo’n geweldige film, maar Catherine Deneuve maakte alles goed, wat vaak het geval is. Als ik het me goed herinner was ze een beetje aan lager wal geraakt. Om het middaguur ging ze altijd de deur uit om in de bistro om de hoek eieren met mayonaise te eten. Glaasje koude witte wijn erbij natuurlijk. 
Simpel dingetje: twee in tweeën gesneden gekookte eieren met mayonaise eroverheen. Geen mayonaise uit een potje of tube, nee zeg, `uit eigen keuken’. Ook niet te veel. 
Na de film ben ik het gaan maken, het was overal stil en dan heeft het wat om met zoiets aan de keukentafel te zitten. Ik had niet dezelfde problemen als Catharine Deneuve in de film, maar proefde dat het troostrijk eten was.
Gistermiddag had ik het weer, ik las een blij artikel over het gerecht. Dat het populairder dan ooit was in Frankrijk, ook in topbistro’s. En dat het hier ook begint te komen! Fotootje erbij. Was vooral dat fotootje. Voordat ik er erg in had, zette ik een pannetje met water op het vuur, terwijl ik heus wel wat beters te doen had.