Trots

Weten we nog dat we bang waren dat Mona Keijzer premier zou worden? Ik zeg nu wel `we’, maar dat komt doordat we in een voetbalperiode zitten en dan heb je het al snel over `we’. We waren natuurlijk niet allemaal bang. In mijn omgeving wel. Bang is trouwens een te groot woord: bezorgd.
Waarom eigenlijk? Beetje te licht, dát misschien. Haar bestuurlijke ervaring werd geprezen, maar dan hebben we het over haar wethouderschap in Purmerend. Ik heb niets tegen Purmerend, helemaal niets, geloof me, niets, nee niets, maar het gaat niet over een metropool die het uiterste van je vraagt.
Te veel Volendam. Zeiden we ook, opgejaagd door vooroordelen: uit Volendam kan niets goeds komen, behalve paling en, alweer een tijdje geleden, The Cats. Maar Mona Keijzer komt helemaal niet uit Volendam! Uit Edam!
In publiciteitsfilmpjes loopt ze lachend over de Volendamse dijk enthousiast te zwaaien naar de enorm Volendamse Jan Smit, maar het is toch echt Edam. Is wat anders, niet veel, maar toch.
In mijn omgeving ben ik de eerste die zegt dat ze ook iets sympathieks heeft. Toen ze drie jaar geleden staatssecretaris was, nam ze het risico ontslagen te worden door zich tegen het coronabeleid van het kabinet uit te spreken. En ze wérd ontslagen. Deed ze niet moeilijk over.
Dinsdag werd bekend dat het kabinet rond was zonder dat het duidelijk werd om welke namen het ging. Zij was echter niet te houden. Haar popelende trots konden we allemaal op de radio horen. Sympathiek ja.
Het vervolg van dit alles is helder. Na de val van dit kabinet keert ze niet terug in de Kamer: “Heb ik nu wel gezien.” Ze gaat het bestuurscircuit in. Loek Hermans, Hans Alders, die sfeer. Daarna burgemeester van een groeigemeente.