Tuinen

Eerste bericht uit de buitenwereld kwam gisterochtend vroeg uit de radio: de kabinetsformatie had eerder nog nooit zo lang geduurd.
Een record, zoals dat dan raar triomfantelijk heet. Cijfers vergeet ik meteen, dus ik ben al kwijt de hoeveelste dag het was. Maar het zijn er dus veel. Er werd bij vermeld dat er vandaag op een landgoed, ik weet niet waar, verder werd gesproken. Op een landgoed kan dat beter dan gewoon in Den Haag. We weten ook waarom: er zijn wandelmogelijkheden. Tijdens wandelingen komt er ruimte voor nieuwe inzichten. Dat kán. Bij deze kabinetsformatie is al vaker gewandeld, bijvoorbeeld door tuinen, maar de inzichten bleven uit. 
Laten we voor de goede orde nog even vaststellen dat het om samenwerking gaat. De samenwerkers zullen als ze eindelijk tot een samenwerking zijn gekomen, vast nog wel op kwesties stuiten die nog ingewikkelder zijn. Wat dan? Hoe komen ze daaruit? Naar een eiland in de Middellandse Zee? Sapperdeflap!
Langzamerhand denk je: wat het ook wordt, het wordt niks. Graag denk ik zoiets niet, maar als het overlegrecord het eerste nieuws is, schiet het toch door je heen. En met zo´n gedachte wil je niet in de dag stappen. 
Er gaan meteen paar dingen fout, kleine dingen. Afwasmachine blijkt niet te hebben afgewassen, er komt een vreemde chemische geur uit, en dopje van de tandpastatube is nergens te vinden. Ik zei het al: kleine dingen. 
Nog niet zo lang geleden zou ik terug naar bed zijn gegaan om de dag vervolgens opnieuw te beginnen, maar dat doe ik niet meer, want het veranderde toch te weinig. Nee, gewoon hup naar buiten, de herfstdag in, de mooiste van het jaar, het licht jubelt ingetogen.
En dan van vreugde zacht neuriën.