Tuinstoel

Graag zeg ik nóg iets over het woord `genieten’. Niet alleen graag, het is ook van belang. 
Gisteren luisterde ik naar een verslag van de Vierdaagse op de radio. Als je in Nijmegen bent geboren, blijf je altijd een Nijmeegse jongen. Of meisje natuurlijk, maar in mijn geval dus jongen. En dan zijn de Vierdaagsedagen anders dan gewone dagen, al was het alleen maar vanwege erg veel jeugdherinneringen. ’s Ochtends in alle vroegte met je ouders naar de eerste wandelaars kijken bijvoorbeeld. 
Daar ging het trouwens gisteren op de radio ook over, maar het was al kwart over 8 en voor veel lopers is het mooie karwei van die dag dan al bijna gepiept. 
Het verslag kwam uit Elst waar de stemming er goed in zat. Ik houd van vrolijke burgemeesters. Die van Elst was dat, en niet zo’n beetje ook. 
De verslaggever deed zijn best de feestelijke sfeer sterk over te brengen, maar voordat je daaraan begint, moet je even nadenken hoe je dat doet. Niet zomaar hier en daar met wat vragen wapperen, bijvoorbeeld aan mensen vragen voor te doen hoe ze de wandelaars toejuichen. Als ze daarmee daadwerkelijk bezig zijn, kun je er een microfoon bij houden, maar vragen het vóór te doen, alsjeblieft niet. En hij vroeg ook vaak of de mensen langs de kant stonden of zaten te genieten. Ook aan een mevrouw die in een tuinstel zat, wat ze al 17 jaar deed. Tijdens de Vierdaagse dus. Het is dus duidelijk dat ze dat prettig vindt, maar tóch: “Zit u te genieten?” 
Het probleem (geen groot probleem, klein probleem) van die vraag is dat je alleen maar blij `ja’ kunt zeggen. `Nee’ is ook mogelijk, maar dan krijgt het gezellige verslag meteen een andere sfeer. Moet je ook zeggen waarom niet. En dat wil niemand weten.