Tussenuit

Aan het weer wil ik nooit veel gedachten en woorden besteden. Het is er en daarmee moet je het doen, klaar. Toch dacht ik zaterdag: lang geleden dat ik in zo’n natte dag verzeild ben geraakt. Een gedachte waarvan ik ook niet wist wat ik ermee aan moest. Daarom leek het me een goed idee een staatslot te kopen en mijn oude in te leveren. De aardige mevrouw van de rookartikelenwinkel controleert dat en haast nooit val ik met dat lot in de prijzen. Ja, soms win ik een schamel bedrag waarvoor ik een nieuw kan kopen. De mevrouw en ik praten dan enige tijd over deze gang van zaken. Ze heeft een vrolijk karakter en zegt dat ik me moet verheugen op volgende maand. En of ik al weet wat ik met de hoofdprijs ga doen?
Zaterdag had ik me voorgenomen op de vraag te antwoorden dat ik best een tijdje naar een klein eiland in de Stille Oceaan zou willen, maar haar winkel was dicht. Op de deur een briefje: “Ik ben er even tussenuit.” Ja, dat krijg je met zulke natte dagen. Wat is even? Halfuurtje of de rest van de winter?
Op de natste dag sinds tijden ga je niet voor een dichte deur staan wachten, je hebt wel wat beters te doen, bijvoorbeeld naar een andere winkel wandelen om een staatslot te kopen, want het eiland in de Stille Oceaan is onderhand onweerstaanbaar.
Dat doe ik dus niet en ik weet ook waarom. In de winkel van de mevrouw die er even tussenuit is, heeft nog nooit iemand een grote prijs gewonnen en daarom weet ik zeker dat het eens moet gebeuren, dat kán niet anders. Ik breng mijn kansen om zeep als ik naar een andere winkel ga. Dat weet ik ook zeker. Oók dat die zekerheid onzin is, maar iets in mij gebiedt me in die onzin te geloven. 
Moest ik even kwijt op deze Blauwe Maandag.